[et_pb_section bb_built=”1″ admin_label=”section”][et_pb_row admin_label=”row”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text admin_label=”Tekst” background_layout=”light” text_orientation=”left” use_border_color=”off” border_color=”#ffffff” border_style=”solid”]

4 marca odbyło się otwarcie wystawy „własne i niczyje” malarstwa Magdaleny Gogół w Galerii Salon Art Arena w Gliwicach, mieszczącej się w Parku handlowym Arena. Wystawa potrwa do 6 kwietnia 2017 i można ją zwiedzać codziennie w godzinach od 9.00 – 21.00.

Żyje w świecie nadmiaru, bombardowany kolorowymi obrazami, odgłosami mieszającymi się w kakofonię multimedialnego świata. Nie ma problemów z komunikacją, bezustannym pośpiechem, zadaniami do wykonania z codziennej, i miesięcznej listy. Nikt nie nazwałby (go) introwertykiem, odludkiem.  A jednak …. Jednak tęskni…, tęskni za ciszą, ascezą, oderwaniem, samotnością. Szuka jej w prywatnych przestrzeniach wewnętrznego interioru, miejscach bez tożsamości i bezustannych interakcji.

To dlatego, to po to malarstwo. Obrazy o ciszy. I dla niej.

„Własne i niczyje” to tytuł wystawy odnoszący się do miejsc, w których żyjemy, przebywamy, mijamy na naszej drodze. Obrazy, z których się składa pochodzą z dwóch moich cykli malarskich, które dziś wydają mi się dość spójne, pomimo, że powstawały na przestrzeni aż 7 lat. Nie sposób było również nie skorzystać z możliwości wystawienniczych galerii Salonu Art Arena i przychylności właściciela Leszka Cepaka oraz kuratora wystawy Barbary Jonderko-Jagły. Duże formaty tu prezentowane pochodzą z cyklu doktorskiego z 2009 roku pt. Fizykalność przestrzeni i metafizyka światła, którego promotorem był Prof. Ireneusz Walczak z katowickiej ASP. To obrazy pokaźnych rozmiarów i wymagają zwyczajnie dużych ścian, którymi ta galeria dysponuje. Właściwie poza prezentacją w Galerii Piętro Wyżej Katowickiego Centrum Kultury, podczas obrony mojej dysertacji doktorskiej, były wystawiane do tej pory prawie wyłącznie pojedynczo. Tu prezentuję większą część tego cyklu. Obrazy pozostałe, mniejsze, to z kolei część jednego z moich najdłużej tworzonych cykli, o tytule Miejsca pomiędzy.

Inspiracji do powstania prezentowanych dzisiaj prac było sporo, jednak jedną z kluczowych jest pozycja francuskiego antropologa Marca Auge, dotycząca rozważań związanych z koncepcją tzw. miejsc i nie miejsc, gdzie pierwsze z nich są rozumiane jako przestrzenie z określoną tożsamością, historią, przesycone interakcjami różnego typu, kontaktami międzyludzkimi, w których szukamy swoich korzeni i zależności.

Oraz nie-miejsca, przestrzenie uniwersalne, o właściwym cywilizacjom rozwiniętym charakterze, anonimowe, podobne w każdej szerokości geograficznej, charakteryzujące się pewnym uniwersum znaczeniowym i formalnym. Parkingi, dworce, lotniska, przystanki… Miejsca przepływu, które mijamy na swojej trasie z punktu A do punktu B.Takie miejsca generują specyficzny sposób zachowania, jesteśmy w nich anonimowi, komunikacja zostaje ograniczona do minimum, taka samotność w tłumie, gdzie przez nikogo nie niepokojeni możemy przebywać przez dłuższy czas.  W nie-miejscach możemy być każdym i nikim zarazem, bez konsekwencji.  To wydaje się dość kuszące w czasach kiedy jakoś niezręcznie jest wyjść na indywidualny spacer, nie mając przy swym boku psa.

W prezentowanej wystawie wychodzę krok do przodu w moich rozważaniach. A mianowicie, rozpatruję znaczenie miejsc własnych , za które czujemy się odpowiedzialni, które są naszym bezpiecznym schronieniem, naszą prywatną twierdzą. I miejsc niczyich, albo własności publicznej, co okazuje się oznaczać niemal to samo. W których czujemy się lepiej? Bezpieczniej? Czy jest tak zawsze? Czy było tak kiedyś? Czy tak będzie zawsze? Czy mamy prawo do jakiejkolwiek pewności w tym względzie?

To pytanie pozostawiam bez odpowiedzi, zachęcając do refleksji na ten temat, w różnej, bliższej i dalszej skali. Ale jako, że to wernisaż mojego malarstwa, pozwolę sobie na małą prywatę. Obrazy dzisiaj prezentowane są odpowiedzią na moją nadpobudliwość, na brak przestrzeni i oddechu, nadmiar i multimedialność otaczającego świata, szybkość, często, powierzchowność życia.

Są pierwiastkiem eskapistycznym mojej natury. Powstają z potrzeby dystansu, spokoju, stąd ich statyczna kompozycja i moja decyzja o pozbawieniu ich nadmiaru elementów, dekoracji, nachalnej kolorystyki i dramatycznych kontrastów.

To specyficzne przesłanie (z łaciny) festina lente, która to, znana sentencja Oktawiana Augusta, oznacza  „śpiesz się powoli”.

To apel do samej siebie i Państwa. Zwolnijmy w tym ekspresowym, nachalnym świecie, pozwólmy sobie na odrobinę ciszy.

To obrazy dla ciszy, i o niej.

dr Magdalena Gogół

[/et_pb_text][et_pb_gallery admin_label=”Galeria” gallery_ids=”4639,4638,4637,4636,4635,4634,4633,4632,4631,4630,4629,4628,4627,4626″ fullwidth=”off” orientation=”landscape” show_title_and_caption=”off” show_pagination=”on” background_layout=”light” auto=”off” hover_overlay_color=”rgba(255,255,255,0.9)” use_border_color=”off” border_color=”#ffffff” border_style=”solid” posts_number=”50″ /][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]